معرفت در حوزة فلسفی اسلامی و غربی، به باور صادق موجّه تعریف شده است؛ عنصر محوری توجیه، همواره مورد بحث در میان محقّقان معرفت‌شناس بوده است. فیلسوفان معرفت‌شناس مسلمان، با تکیه بر تقسیم معرفت به بداهت و نظریّت، بداهت را به عنوان گزارة پایه معرّفی نموده و مبناگروی را بر اساس ابتناء نظریّات بر بدیهیّات، طرّاحی کردهاند. مقصود از بداهت در این نوشتار، استقلال از فکر است. لیکن تقسیم معرفت به پیشینی و پسینی، نتوانسته است چنین کارآمدی را داشته باشد؛ به عبارت دیگر، در فلسفة غرب، گزارة پیشینی نتوانسته است تکیه‌گاه توجیهی برای گزارة پسینی باشد. مقصود از پیشینی در این نوشتار از میان تعاریف هشت‌گانه مذکور در مقاله، عدم وابستگی توجیه گزاره به تجربه به معنای حسّ ظاهر است. در این مقاله، فارغ از کمبودی که در بیان معرفت‌شناسان غربی در این زمینه وجود دارد، نحوة توجیه مبناگرایانة گزاره‌های پیشینی و پسینی -با الهام از الگوی فلسفة اسلامی- با رویکردی تحلیلی تبیین شده‌است.
Compare of Self-evidence's and A priori's Propositions About Justification
نویسندگان [English]
Seyed Ahmad Ghafari
چکیده [English]
Knowledge in the field of Islamic and Western philosophy is defined as justified true belief; the central element of this definition, i.e. justification, has been discussed among epistemologists. Muslim epistemologists, with an emphasis on sharing knowledge to self-evidence one and speculative one, could provide evidence as basic, and so they design Foundationalism Based on Foundation of speculative knowledge on self-evidence one. However, the division of knowledge into a priori and a posteriori could not be so effective. In other words, in the west philosophy, a priori proposition is not the principal one for a posteriori statement in justification. The purpose of a priori in this paper among eight definitions is Independence Justification of experience i.e. apparent sense. In this article, despite shortage exists in western epistemology, I state the explanation about the justification of a priori and a posteriori statements presented by critical approach inspired by the model of Islamic philosophy.
ابتدای صفحه